HALFWEG HET LEVEN … OP WEG NAAR DE DOOD

Al enkele weken is er iets bijzonders in me bezig. Iets dat ik nog niet kende. Het gevoel ‘naar de dood aan het reizen te zijn’.
Terwijl ik me nog jong en springlevend voel terwijl ik nog maar 48 jaar ben. En toch….
 
Het gevoel bekroop me enige tijd terug, het kwam zomaar binnen, zonder erover te denken…. alsof het een energetische shift was die niet terug te draaien valt. Het was alsof ik energetisch en mogelijk ook fysiek over de helft van mijn leven stapte en ineens daarbij voelde dat ik werkelijk naar de dood toe aan het reizen ben, de fysieke dood dan wel want mijn ziel blijft leven, incarneren, reizen, …
 
Ik wou dat gevoel weg maar er viel of valt precies niets aan te doen. Het overkwam me. Het besef en het gevoel de eindigheid van het leven dieper te voelen. Nooit eerder heb ik het zo gevoeld, terwijl er helemaal niets gebeurd was, geen aanleidingen, geen oorzaak…
 
Ik wou terugstappen naar dat andere gevoel, het gevoel dat je nog oneindig veel tijd hebt om je dingen te doen waar je jaren mee in je leven staat… alsof alles nog kan, maar het ging en gaat niet meer precies.
 
Over die grens gestapt zonder ik het door had. De dood ergens gaan aanraken. Beseffen dat de tijd dringt om nog meer te gaan doen wat je werkelijk wil waar ik uiteraard al een hele tijd mee bezig ben, maar nu met het verschil dat ik die eindigheid werkelijk voel.
 
Ervaren dat er druk komt (die ik zelf creëer) om mijn tijd nog zinvoller, waardevoller, liefdevoller te besteden, dat ik voel dat mijn tijd beperkt is om mijn essentie te leven, mij nog meer te laten zien in wat ik wil zijn en uitdragen, dat ik het NU te doen heb als ik mijn leven en deze aarde iets mooiers wil bieden.
 
Wayne Dyer had het er al over. Je hebt de middag van je leven, daarvoor de voormiddag en daarna de namiddag.
En op die middag van je leven -die best enkele maanden of jaren kan duren- gebuurt er héél veel. Dan ga je dieper beseffen wat leven is, wat geluk en liefde is, wat dankbaarheid is, hoe je je tijd wil doorbrengen, welke job je wil doen die je echt vervulling geeft, welke relaties voedend zijn en welke niet (meer)….
 
Nu ik het gevoel heb dat ik ergens op het einde van middag ben en echt naar de namiddag van mijn leven stap voel ik me daarbij behoorlijk raakbaar, behoorlijk uitgedaagd om verdere stappen te zetten naar wat ik nog wens te doen. Ik voel voor de eerste keer in mijn leven de tijd tikken. Beseffen en weten dat ik -nu ik gevoelsmatig halfweg ben- nog diepere prioriteiten mag maken.
 
Soms komen dan de gedachten dat het voor sommige dingen te laat is en ja dat zou kunnen als je in je beperktheden en negatieve overtuigingen gaat zitten en net dat daagt me dan weer uit om frisse dromen weer leven in te blazen, om het jongetje in mij weer naar boven te halen zoals toen ik klein was, de waaghals, de soms roekeloze, de rebel, de doorzetter in me naar boven te halen…. maar dat nu dan in combinatie met mijn volwassenstuk van geduld, zelfliefde, draagkracht, ….
 
Positief bij dit alles bekeken helpt het me wel als ik alles omdraai. Want stel dat ik nu pas geboren zou zijn en zou denken aan mijn 48ste levensjaar dan zou ik zeker en vast nog het gevoel hebben dat ik nog heel erg veel tijd zou hebben, dus als ik er dan nu nog 48 jaar mag bij doen op die manier dan heb ik nog een zee van tijd. Mijn vader schreef op zijn 87ste pas zijn eerste boek, dus so what.
 
Ook in mijn trainingen zie ik regelmatig mensen verschijnen die al boven de 50 zijn en nog met hun missie durven starten.
 
Dus grijp je kans, stel niet uit, doe en leef je dromen want op een moment is de tijd op die je hier te leven hebt.
 
Namasté
Peter Grard